vlucht of vecht
Mijn coachee bevindt zich al een tijdje in een situatie waarin zij zich niet veilig voelt, zelfs niet in haar eigen huis. Het maakt dat ze altijd alert is, zeg maar altijd “aan staat”. Dat is vermoeiend, maakt dat ze zich opgejaagd voelt en niet vrij om zichzelf te zijn. Haar vraag is wat ze kan doen om dit te veranderen.
We staan in een hoekje van de paddock, een nieuw hoekje. Ik had sterk het gevoel dat we hier aan de slag moesten. Het is een wat kleiner plekje, meer beschut en alle paarden kunnen zich ermee bemoeien als ze willen. Ik heb een vaag idee wat we gaan doen en heb alleen wat pionnen meegenomen. En ik vraag of coachee wil vertellen.
Er komt veel naar boven: de onveiligheid, onzekerheid, het gevoel altijd alert te moeten zijn, op haar tenen te moeten lopen, altijd het verkeerde te doen of te zeggen, niet weten wat ze moet doen als ze zich aangevallen voelt, dan het instinctief reageren, het verdriet, hoe heftig het allemaal is en hoe het haar uitput. En terwijl ze vertelt, komt Tinky aangelopen. We zien dat ook Tinky alert is: ze heeft haar nek en hoofd ver naar voren gestoken, oortjes naar voren gekeerd. En dan, terwijl coachee kijkt en vertelt, laat ze haar hoofd wat zakken, gaan haar oortjes terug richting normale stand. Terwijl we naar haar kijken, buigt ze haar hoofd, eet gras aan de rand, onder het draadje waar stroom op staat. We zien hoe haar manen de draad aanraken, maar ze reageert niet, blijft ontspannen, blijft gras eten. Coachee begrijpt het: dat wil zij ook wel! Tinky draait zich om en loopt langzaam weg.
Ik vraag of ze een pion wil neerzetten om de plek te markeren waar ze nu staat in dit proces en de plek waar ze graag wil zijn. Ze zet ze neer en bij de tweede pion zegt ze dat die eigenlijk niet ver genoeg kan staan! Maar tijdens het proces, komt ze toch wat dichterbij. Ze vertelt over de pionnen, wat ze voelt, denkt en komt tot de conclusie dat dit de eerste stap is in haar proces om zich sterk en onverstoorbaar te voelen, net zoals Tinky. En ze voelt dat dat moment misschien toch minder ver is dan ze eerst dacht.
Op mijn vraag of ze van nu naar daar wil lopen - voelend en ervarend, loopt ze rustig en bedachtzaam. En als ze voelt dat ze even moet stilstaan, doet ze dat. Ik markeer de plek. Op mijn vraag waarom ze daar stopte, zie ik haar denken en voelen en dan krijgt ze een inzicht: Zij is niet de enige die in deze situatie zit …
Ze voelt dat het voor nu voldoende is.
Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.
Voor meer informatie, kijk op mijn website www.loriaux-efficiency.nl
