We gaan een doelopstelling doen en dit keer ben ik beschikbaar als representant. Mijn collega begeleidt de opstelling. Coachvraag is: Ik voel me onzeker, onveilig, eenzaam. Ik voel me geblokkeerd om iets te ondernemen. Hoe moet ik mijn doelen bereiken?
Ik voel al dat ik hier een rol mag spelen. Coachee vraagt mij of ik de blokkade wil zijn en positioneert me zo, dat ik goed overzicht heb. Ik zie rechts van mij de
representant van coachee en helemaal aan de andere kant van de ruimte, staat
doel . Ik voel hoe ik wil bewegen, ik begin te springen en huppelen op mijn plek. Het gaat me allemaal veel te langzaam! Ik roep: “Mogen we nu bewegen?!” Als dat mag, ben ik meteen weg! Ik spring, huppel en galoppeer naar
coachee en ga heel dicht tegen haar aan staan. Ik voel me sterk, in control, sla mijn armen over elkaar en als de begeleider vraagt hoe het met me gaat, gooi ik het er allemaal uit:’ Ik hoor bij
coachee , wij zijn zo’n beetje één, en wat mij betreft gaat ze datdoel nooit halen!’
Coachee daarentegen voelt zich zwak, staat onzeker op haar benen en is verdrietig. Maar dat kan me allemaal niet schelen. Ze hoort bij mij
Intussen drentelt
doel een beetje heen en weer, ver weg. We horen van de begeleider dat zij vindt datcoachee meer in actie moet komen, zij is zelf verantwoordelijk voor het bereiken van haar doel. Dat raakt me meteen: ik ben boos! Ik roep dat ze zich er niet mee moet bemoeien!
Coachee hoort bij mij! Ik ga ook voor
haar staan, om
haar af te schermen van het gedoe van
doel . Op de vraag van begeleider hoe
coachee dat ervaart, vindt
zij dat eigenlijk wel fijner.
Begeleider reageert op mijn reactie en vraagt wat ik allemaal voel. Ik word me er daardoor van bewust dat ik links van mij ‘iets’ voel, een donkere vlek of zo. Niet fijn, maar ik ben er niet bang voor. Het is wel vervelend. Begeleider vraagt nog wat door, maar ik en
coachee kunnen haar niet meer vertellen. Het interesseert mij ook niet heel erg, moet ik eerlijk zeggen. Ik voel me nog steeds prima op deze plek. Begeleider vindt het nodig om de donkere vlek nader te bestuderen en vraagt
coachee of daar misschien licht en een oplossing in zou kunnen zitten. Als
coachee aangeeft het niet zo goed te weten, maar dat zou misschien kunnen, wordt er een pion geplaatst. Er is nog wat gedoe met een hond die zich er tegenaan bemoeit, maar ik voel meteen dat er iets verandert en ook
doel lijkt het te voelen.
Ik word ineens heel boos en ga tekeer tegen begeleider: “Het is ook de schuld van doel ! Dat staat daar maar! Waarom komt ze niet dichterbij? Ze ziet toch dat coachee het moeilijk heeft? Waarom komt zijniet in actie?!’ En terwijl ik zo tekeer ga, stormt doel ineens naar voren en duwt me tamelijk hardhandig opzij en schreeuwt tegen coachee dat zij zelf als enige verantwoordelijk is voor haar eigen geluk, dat ze in actie moet komen! En ze vallen elkaar huilend in de armen. Ik begin te lachen - het is goed zo … eindelijk!
Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.
T 06-24898520
E astrid@loriaux-efficiency.nl
Heb je een vraag? Ik ben er om je te helpen. Stuur me een bericht via onderstaand contactformulier, dan neem ik z.s.m. contact met je op.
Bedankt voor je bericht.
Ik neem zo snel mogelijk contact met je op.
Oeps, er is een fout opgetreden bij het versturen van je bericht.
Probeer het later nog eens.