Eigenwijs mens
Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden.
Omdat ik de afgelopen dagen behoorlijk verkouden was, merkte ik dat ik het aan de ene kant moeilijk vond om in te voelen, maar aan de andere kant, als ik in voelde, ik meteen overweldigd werd door alle informatie die ik kreeg. Wat deze sessie betrof, realiseerde ik me een paar dagen ervoor, dat ik nog helemaal niets had gevoeld. Ik was verbaasd, maar dit was niet de eerste keer dat me dit overkwam, dus ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt als het komt … en ja hoor!
De dag voor de sessie, toen ik nog even contact had met mijn coachee over wat we de representanten wilden vertellen, kon ik ook vertellen dat ik een variatie op de open opstelling wilde doen (dat had ik die avond ervoor ‘bedacht’). Ik was vol vertrouwen: het zou goed gaan.
De volgende ochtend, een uurtje voor ik naar mijn coachlocatie zou vertrekken, ging ik rustig zitten voor mijn meditatie. Ik ben gewend om dan een meditatie te doen, waarin ik dank voor de hulp van het universum en ik vraag om mijn coachee, representanten, de paarden en mijzelf te begeleiden en beschermen. Na afloop zat ik nog even rustig en visualiseerde ik de start van de sessie, zoals ik de afgelopen dagen al vaker had gedaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de sessie al die tijd in de paddock aan de achterkant zag, terwijl ik de laatste tijd eigenlijk altijd in de paddock aan de voorkant coach! Ik probeerde de sessie in de paddock voor te situeren, maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Ik vroeg het universum of de paddock voor of achter moest plaatsvinden. En ik zag weer de paddock achter. Maar ik vroeg toch nog even of het echt niet voor mocht? Antwoord dat ik hoorde: “eigenwijs mens!” Nou, dat was wel duidelijk!
Omdat we de sessie inderdaad aan de achterkant deden, waren Dora en Manno de coachpaarden die ons hielpen. En de sessie was prachtig! De paarden beschermden, schermden af, leidden, stuurden en steunden. Ze hadden een duidelijke rol, die ze met verve vervulden. Mijn coachee kreeg haar antwoord en er werd veel verdriet en pijn verlicht en opgelost. Ik dank het universum, de paarden en representanten voor hun hulp en liefde en mijn coachee voor haar vertrouwen.
