Te lang te veel

We zitten even rustig met een kopje thee voor we aan de coachsessie gaan beginnen. Ik leg uit hoe een coachsessie met paarden werkt. Het waait hard en ik heb een ander plekje op het terrein uitgezocht. Op dit plekje staan we in de zon, hebben we overzicht en kunnen de paarden gemakkelijk aan- of afwezig zijn. Coachee had in ons eerste gesprek aangegeven dat ze ‘niet zoveel met paarden heeft’. Maar tijdens de sessie vertelt ze dat ze op een boerderij met paarden is opgegroeid en zie ik hoe ze geniet van de paarden.

Na mijn inleidende praatje, begint coachee te vertellen. Het is veel wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. En ik hoor hoe ze worstelt met zichzelf, maar ook met de mensen om haar heen. Als ik vraag of ze een coachvraag heeft voor dit moment, zegt ze ‘grenzen aangeven’.

We lopen samen naar onze coachplek. Ik had al wat pionnen klaargezet. Ik vraag of ze een pion wil neerzetten voor zichzelf wie ze is, op een plek die ‘nu’ is en een pion voor zichzelf zoals ze graag wil zijn, op een plek die daarbij hoort. Ze is resoluut, weet meteen waar ze neergezet moeten worden. Bij haar ‘nu’-plek begint ze weer te vertellen en komen de tranen. Ze verontschuldigt zich meteen, zoals ze wel vaker doet tijdens de sessie. De tranen blijven komen. Ik hoor hoe ze steeds geeft, zichzelf altijd wegcijfert, zichzelf eigenlijk nooit prioriteit geeft, doet wat anderen vinden dat ze moet doen, de onrust in zichzelf, hoe ze zichzelf beoordeelt, de pijn en het verdriet. En dat is al heel lang zo, eigenlijk al haar hele leven, hoor ik. Maar ik hoor ook dat ze soms ‘ineens’ heel duidelijk kan zijn: ‘Nu even niet!’ En dat mensen dat accepteren. Dat ze veel kan en heeft gedaan in haar leven, dat ze mooie talenten heeft, maar vooral luistert naar wat andere mensen daarvan vinden, en dat ervaart ze meestal als niet zo positief. Ik hoor hoe dat haar keuzes beïnvloedt en geleid heeft tot een negatief beeld van de wereld en haarzelf. 

We lopen naar de pion die staat voor wie ze wil zijn. En ook de paarden Tinky, Mo en Pascal komen. Ze snuffelen aan de pion. Mo gooit hem om en dat blijft hij herhalen, iedere keer dat coachee hem weer rechtzet. Coachee concludeert dat hij zegt dat dat nu niet belangrijk is. Ze is er wel een beetje ondersteboven van. Ik vraag of ze het stuk nog een keer wil lopen en dan voelen of ze onderweg misschien voelt dat ze moet stoppen. Ergens op twee derde van het stuk staat ze stil, en ik zet er een pion neer. De paarden komen er allemaal bij. Mo ruikt eraan, maar gooit hem niet om. Coachee voelt mee en zegt dat ze zware benen heeft. Ze voelt het ook in haar buik, maar het is niet onaangenaam.  En dan lopen de paarden weg, galopperen Mo en Pascal een stuk en gooit Pascal nog even zijn kont omhoog. Coachee is geraakt en ze zegt dat ze meer mag genieten, doen wat ze fijn vindt - dat is wat de paarden haar vertellen. 

Als ik vraag wat ze dan zou doen, zegt ze: “wandelen!” En ze besluit ook meteen dat ze dat gaat doen, iedere dag 15 minuten lekker buiten zijn. Dus dat spreken we af: de komende weken gaat ze minimaal 5 dagen in de week minstens 15 minuten lekker buiten wandelen. Over een paar weken hebben we weer contact.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.