Paardencoaching voor het coachpaard
Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben.
Onlangs heb ik samen met Pascal en Mo een coachee geholpen om een rouwproces door te gaan. Het was me al opgevallen dat Mo heel graag bij deze sessie wilde zijn. Van tevoren had ik met Pascal afgesproken dat hij zou helpen, maar Mo liep uit zichzelf mee. En dat mag natuurlijk! Het gebeurt wel vaker dat een paard aangeeft bij een sessie te willen zijn. Dan voelen ze een bijzondere band met de coachee of het onderwerp en hebben dan ook een duidelijke boodschap over te brengen.
Na afloop van de sessie, hebben coachee en ik de paarden uitgebreid bedankt voor hun mooie en fijne hulp - een teken voor alle deelnemers dat de coachsessie echt voorbij is en dat iedereen alle energie mag loslaten en weer helemaal zichzelf mag zijn. Een manier van werken die heel goed werkt!
Maar dit keer ging het anders. De volgende ochtend kreeg ik een berichtje van de eigenaar van Mo dat hij de hele avond tot aan die ochtend heel onrustig was. Hij was duidelijk uit zijn doen. Ze vroeg wat het kon betekenen en wat er tijdens de sessie de vorige dag was gebeurd? Ik beloofde dat ik contact zou leggen met Mo.
Ik was een beetje geschrokken. Hadden we dan toch niet goed afgesloten? Had ik iets niet gezien of gevoeld bij Mo? Toen ik het hem vroeg, liet hij me verdriet voelen. Normaal kan ik dan ook invoelen of het zijn eigen verdriet is of dat van coachee. Maar dit keer was dat niet duidelijk voor me. Daaruit maakte ik op dat het van beide een beetje was.
We hebben gepraat. Ik heb hem uitgelegd dat rouwen bij ons leven op aarde hoort. Hier is alles tijdelijk. Onherroepelijk komt aan alles een einde: het leven, zoals dat van Tinky een tijdje geleden, regenbuien die misschien wel intussen oneindig lijken, lekkere hapjes die hij regelmatig krijgt. Alles stopt op enig moment en moet losgelaten worden - het is niet anders, hoe moeilijk dat soms ook is. Overigens herinnerde zijn eigenaar me er achteraf aan dat Mo, toen hij pas bij ons op stal was, inderdaad heel veel moeite had om zijn oude leven als draver los te laten. En dat we daar ook echt wel even aan hebben gewerkt om hem daarbij te helpen.
Het andere stukje verdriet dat hij me liet voelen, was van coachee. Maar, vertelde ik hem, dat hoeft hij niet te dragen. Dat is haar stukje, waar ze nu zelf mee aan de slag is. Wij zien haar weer over een week of twee. Dan kunnen we haar verder helpen, en dat is in de eerste plaats mijn verantwoordelijkheid. Ook die hoeft hij niet op zich te nemen. Hij mag nu gewoon Mo zijn, een mooie, grote, lieve jongen en genieten van de zon én de regen én de lekkere hapjes die hij krijgt.
Intussen is het weer allemaal goed, hij kan weer glimlachen. De rust is terug.
