Een paar maanden geleden zijn een collega en ik samen een nieuw project gestart: een opstellingengroep. We komen één keer per maand bij elkaar met de deelnemers van onze groep. We vertellen wat over opstellingen en we gaan aan de slag. Deelnemers mogen een vraag inbrengen die we gaan onderzoeken in het veld. De overige deelnemers zijn representant of dragend veld. Beide heel belangrijk! Bij ons mogen ook de paarden, honden, katten en wat zich verder zoal aanbiedt, meedoen. Heel mooi en altijd verrijkend!

Mijn coachee moet in het kader van een opleiding zelf wat sessies ondergaan. Eén van die sessies is een familieopstelling. En die gaan we samen doen. 

We gaan een doelopstelling doen en dit keer ben ik beschikbaar als representant. Mijn collega begeleidt de opstelling. Coachvraag is: Ik voel me onzeker, onveilig, eenzaam. Ik voel me geblokkeerd om iets te ondernemen. Hoe moet ik mijn doelen bereiken?

Het is de derde sessie voor mijn coachee. De vorige twee sessies gingen vooral over begrijpen wat rouwen inhoudt, wat je daarbij kunt ervaren en dat dat allemaal goed is.

Mijn coachee is nog jong, begin twintig. Ze vindt het heel moeilijk om leuke dingen los te laten, ongeacht of het nieuwe dat er vaak al is, nou ook minstens zo leuk is, of niet. En dat kan gaan om een verandering van baan, verhuizen enz.

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders!

Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben.

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden.

Mijn coachee is zzp’er en heeft last van haar neiging om alles zo veel en lang mogelijk uit te stellen, tot het echt niet meer kan. En dan moet ze heel hard werken om in eigenlijk een veel te korte tijd haar opdracht op te leveren. Dat kost haar veel stress en energie. Als ik vraag waarom ze dat doet, denkt ze dat het te maken heeft met het gevoel dat ze het eigenlijk misschien niet kan en dat ze niet goed genoeg is. Ze is al een tijdje aan de slag met dit probleem en ze heeft al flinke stappen gezet, maar ze heeft het gevoel nu niet verder te komen - dit laatste stukje blijkt lastig.

Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken.

Mijn coachee is een jonge vrouw en ze heeft altijd een goede band met haar zus gehad, maar sinds een tijdje is er iets veranderd. De band is minder hecht geworden en ze heeft het er moeilijk mee. Vooral omdat ze ook niet helemaal begrijpt waarom.

Onlangs een cursus Voice Dialogue met paarden gedaan. Het was mooi, leerzaam en gaf nieuwe inzichten en ruimte. Af en toe is het goed om even stil te staan bij waar je mee bezig bent en te beseffen dat er nog zoveel te leren is. Voor mij was dat dit keer een verdiepende cursus over Voice Dialogue.

Tinky is niet meer bij mij. Een paar dagen geleden heeft ze besloten dat haar tijd hier klaar is. Ik doe mijn best om er vrede mee te hebben. Soms lukt dat, soms ook niet. Op enig moment in je leven leer je met het verlies van geliefden te leven. En dat betekent niet dat de pijn en het verdriet op zekere dag weg zijn, maar (in ieder geval voor mij) dat ik ze een plekje gegeven heb in mijn hart, lijf en leven. Soms is dat een fijn plekje met mooie herinneringen, soms een verdrietig plekje omdat ik ze mis, maar het is vooral een veilig plekje.

We zitten even rustig met een kopje thee voor we aan de coachsessie gaan beginnen. Ik leg uit hoe een coachsessie met paarden werkt. Het waait hard en ik heb een ander plekje op het terrein uitgezocht. Op dit plekje staan we in de zon, hebben we overzicht en kunnen de paarden gemakkelijk aan- of afwezig zijn. Coachee had in ons eerste gesprek aangegeven dat ze ‘niet zoveel met paarden heeft’. Maar tijdens de sessie vertelt ze dat ze op een boerderij met paarden is opgegroeid en zie ik hoe ze geniet van de paarden.

Ik word gebeld door een lieve vriendin, beetje overstuur. Een goede vriendin van haar fokt hondjes. En zij vertelde dat een hondje is teruggegeven, want het ging niet goed: ze sluit zich af, maakt geen contact met de andere hondjes, ze is niet zindelijk. Dat legt een grote druk op deze vriendin. Kan ik wat doen? Ik kan natuurlijk niets beloven, maar wil wel even ‘kijken’, zoals ik dat noem.