Tekortschieten in de herhaling
Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken.
Als iedereen haar plekje heeft gevonden, valt me op dat niemand elkaar aankijkt. Ik ga mijn eerste rondje maken en vraag aan dochter hoe het met haar gaat. Ze voelt druk, verdriet, verantwoordelijkheid voor de anderen en ‘dat er nog iemand is’. Moeder voelt boosheid naar oma, maar ook dat ze gefaald heeft naar haar dochter. Oma voelt een golf van emoties: boosheid, verdriet, schaamte… En ineens lijkt de dam te breken! Ze heeft het gevoel te moeten spugen, ze huilt, schreeuwt, laat zich op de grond vallen. De tranen zijn niet te stelpen. Af en toe zegt ze wat, zoals dat ze zich schaamt, dat ze het gevoel heeft tekortgeschoten te zijn naar haar dochter toe, ze heeft troost en liefde nodig maar durft het niet te vragen, ze voelt zich gevangen … Ik moedig haar aan om alles eruit te gooien. Als ze eindelijk rustig wordt, omhelzen we elkaar. Dat kan nu!
Als ik rondkijk, zie ik dat moeder is weggelopen. Als ik vraag hoe het met haar gaat, is ze nog steeds boos. Ze herkent het gedrag van oma: manipulatief noemt ze het. Ze wil er niets mee te maken hebben. Ze wil het liefste naar haar dochter, maar dat durft ze niet omdat ze vindt dat ze tekortgeschoten is tegenover haar dochter. Daar voelt ze verdriet.
Als ik dochter vraag hoe het met haar gaat, zegt ze dat de druk weg is maar dat er nog wel pijn aan haar rechterschouder is. Als ik dit verifieer bij coachee, bevestigt zij dat ze inderdaad bijna altijd een druk of pijn voelt aan haar rechterschouder. Ik denk dat ik weet wat die pijn is en wil dat onderzoeken.
Ik loop naar dochter, leg mijn hand op haar rechterschouder en zeg: “Ik ben er altijd om je te helpen, je bent niet alleen, als je me nodig hebt, hoef je het alleen maar te vragen. Ik ben je tweelingzus.Wil je mij alsjeblieft erkennen en de band met mij aangaan?” Dochter ontspant en bevestigt dat ze het herkent en graag de band met haar tweelingzus wil aangaan: De pijn is weg. Als ik het vertel aan coachee, zie ik opluchting bij haar: Nee, ze wist niet dat ze een ongeboren tweelingzus heeft, maar het verklaart veel, zoals een aantal aanwezige druk en het gevoel dat ze voor twee moet leven. En ze vindt het een fijn idee. Ik zie haar lachen.
Ik loop nu naar moeder en leg mijn arm om haar schouder. Ik vraag of ze de band met haar dochter wil aangaan? Moeder wil dat wel, maar ik voel dat ze het spannend vindt. Langzaam lopen we samen in de richting van haar dochter. Als we op een paar passen afstand van haar zijn, steek ik mijn hand uit. Dochter zegt dat ze de hand graag aanneemt, maar eerst wat wil zeggen: ‘Ik geef de verantwoordelijkheid die bij jou hoort, weer aan jou terug.’ Moeder knikt. We pakken elkaars handen vast, ik trek me terug en moeder en dochter omhelzen elkaar.
Ik zie dat oma intussen is gaan zitten en naar het tafereeltje heeft gekeken. Ik voeg me bij haar en vraag hoe ze het ervaart: ‘Het is goed,’ zegt ze. Ik voel dat ze rustig is. Ze zegt nog dat de drukte in haar hoofd en lichaam weg is, er heeft een groot loslaten plaatsgevonden. Waar het over ging, kan ze niet delen. Maar dat hoeft ook niet.
Het was een heftige sessie en er is veel gebeurd op verschillende fronten. Ik vraag de representanten en coachee nog even te genieten van het mooie moment, de energie die bij hen hoort los te laten en terug te geven aan het veld en coachee. We danken alle energieën voor hun hulp en steun en ik sluit de sessie af.
Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.
