Teugels
Mijn coachee is zzp’er en heeft last van haar neiging om alles zo veel en lang mogelijk uit te stellen, tot het echt niet meer kan. En dan moet ze heel hard werken om in eigenlijk een veel te korte tijd haar opdracht op te leveren. Dat kost haar veel stress en energie. Als ik vraag waarom ze dat doet, denkt ze dat het te maken heeft met het gevoel dat ze het eigenlijk misschien niet kan en dat ze niet goed genoeg is. Ze is al een tijdje aan de slag met dit probleem en ze heeft al flinke stappen gezet, maar ze heeft het gevoel nu niet verder te komen - dit laatste stukje blijkt lastig.
We zitten tegenover elkaar, zodat we elkaars energie goed kunnen voelen en energetisch contact kunnen maken. Naast haar staat een lege stoel, de stoel waar we de ‘ik’ die met mij wil praten, uitnodigen te gaan zitten, zodat ik met hem of haar in gesprek kan gaan. Op mijn vragen welke ‘ik’ met me wil praten hierover, voel ik dat er meer dan één ik hierbij betrokken is. En als we samen het idee hebben dat het om een tamelijk dominante ‘ik’ gaat, komt daar ineens het innerlijk kind van mijn coachee tevoorschijn. Zij wil heel graag praten met mij. Ik nodig coachee uit om het kind naar voren te laten komen. Als zij (het kind is een ‘zij’) er is, gaat coachee in de andere stoel zitten.
De energie verandert op slag. Ik zie een jong meisje, beetje bedeesd. Op mijn vraag hoe het met haar gaat, is ze voorzichtig: ze voelt zich geremd, alsof ze vooral niet mag groeien. En dat wil ze wel, hoe eng het ook is - want veranderingen zijn natuurlijk wel eng, maar ze durft best wel, zegt ze. Ik stel voor dat ze een kringetje om zich heen visualiseert en die een beetje laat groeien, stukje bij beetje, net zolang tot het groot genoeg is voor haar. Ik zie dat ze langzaam aan zich wat groter maakt en een beetje ontspant. Het gaat goed en het voelt goed, meldt ze me. We praten er nog een beetje over en na een tijdje voel ik dat ze me niet meer nodig heeft. Ik vraag of ik weer met coachee mag praten.
Als coachee weer op haar eigen stoel zit, praten we nog wat na. Ik vraag wie de ‘ik’ is die alles controleert. Ik zie voor mijn geestesoog een grote, lange gestalte, recht, streng, hij heeft zijn armen om alle andere ‘ikken’ heen geslagen en houdt zo alles en iedereen bij elkaar en onder controle. Intussen heeft coachee hoofdpijn gekregen en voelt ze spanning in haar kaken. Ik vraag of ik de ‘ik’ die daarbij hoort mag spreken. Ze is even stil, en gaat dan op de andere stoel zitten.
De energie verandert weer op slag. Ik zie een strenge ik. Hij (hij voelt voor mij als een ‘hij’) zegt dat hij wil dat iedereen doet wat hij wil. Hij weet hoe het moet, maar coachee luistert niet en daarom duurt alles zo lang en doet ze het niet goed. Hij benadrukt dat het leven zoveel beter zou zijn als ze doet wat hij wil. Als ik vraag wat hij van haar en de andere ‘ikken’ vindt, vindt hij ze irritant en vooral het ‘kind’. Die wil groeien en verandering. Dat is niet goed. En het gaat al niet goed, want iedereen luistert steeds minder naar hem. Met mijn opmerking dat het leven toch niet alleen gaat om ‘goed’ doen, maar ook om ‘genieten’, kan hij niets. Als ik vraag of de andere ikken misschien op hun manier ook bijdragen aan het succes van coachee, is dat misschien wel zo, maar zijn manier is de beste. Maar hij geeft toe dat het hem wel veel hoofdpijn en spanning geeft en dat hij die toch wel graag weg zou willen hebben.
Ik denk een opening te voelen en vraag of het misschien een idee is om een stapje terug te doen zodat de andere ‘ikken’ de ruimte krijgen om dingen op hun eigen manier te doen, daarin te groeien en zich te ontwikkelen. Dat zou hem beslist helpen, denk ik. En mocht het nou volledig uit de hand lopen, kan hij altijd nog ‘ingrijpen’. En misschien is dat wel een goede manier waardoor hij zich een beetje kan ontspannen. Ik zie hem denken en zijn conclusie is dat hij dus een beetje de teugels moet laten vieren - duidelijk een heel nieuw gezichtspunt voor hem. Maar het idee staat hem wel aan en hij is bereid om het te proberen. We praten er nog even over en dan vraag ik of ik weer met coachee mag praten.
Als coachee terug is, gaat ze weer op haar eigen stoel zitten. Ze is verwonderd over alles wat er gezegd is. Ze voelt ook dat de verhouding tussen ‘grote ik’ en haar ‘innerlijk kind’ is veranderd en dat levert meteen meer ontspanning en rust op. Ze zit ook anders op haar stoel, zie ik: rustiger, sterker en meer ontspannen.
We spreken af dat we over een paar weken nog even contact hebben. Voor nu is het genoeg.
Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.
