In memoriam
Tinky is niet meer bij mij.
Een paar dagen geleden heeft ze besloten dat haar tijd hier klaar is. Ik doe mijn best om er vrede mee te hebben. Soms lukt dat, soms ook niet. Op enig moment in je leven leer je met het verlies van geliefden te leven. En dat betekent niet dat de pijn en het verdriet op zekere dag weg zijn, maar (in ieder geval voor mij) dat ik ze een plekje gegeven heb in mijn hart, lijf en leven. Soms is dat een fijn plekje met mooie herinneringen, soms een verdrietig plekje omdat ik ze mis, maar het is vooral een veilig plekje.
Een paar dagen geleden heeft ze besloten dat haar tijd hier klaar is. Ik doe mijn best om er vrede mee te hebben. Soms lukt dat, soms ook niet. Op enig moment in je leven leer je met het verlies van geliefden te leven. En dat betekent niet dat de pijn en het verdriet op zekere dag weg zijn, maar (in ieder geval voor mij) dat ik ze een plekje gegeven heb in mijn hart, lijf en leven. Soms is dat een fijn plekje met mooie herinneringen, soms een verdrietig plekje omdat ik ze mis, maar het is vooral een veilig plekje.
Ieder jaar had Tinky bij de overgang van winter naar zomer last van allergie, een soort hooikoorts denk ik: kuchen, winden en hoesten, snot. Ik gaf haar dan een kruidenmedicijn en dan ging het over. Dit keer ging het echter niet over. Integendeel, het werd erger. Ik maakte me wat zorgen, maar Tinky is altijd van ‘er is niets aan de hand’, alles vindt ze ‘gezeur’. En met die houding is ze 28 jaar geworden, zonder noemenswaardige of serieuze ongemakken.
Ik heb de afgelopen periode moeite gehad met mediteren. Soms vind ik het moeilijk me te concentreren, kan niet de tijd vinden om even rustig te zitten, is er te veel drukte in mijn hoofd. Een paar weken geleden had ik het gevoel dat het goed zou zijn om toch meer moeite te doen: Ik was in het bos, bij het meertje waar Tinky en ik elkaar een tijdje geleden regelmatig ontmoetten tijdens mijn meditaties. Ze had mij destijds verteld dat haar tijd op Aarde op zijn einde liep. Ze was zo moe, had ze gezegd. We zaten daar samen, ik met mijn rug tegen een boom, haar hoofd in mijn schoot. Maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap dat ze had besloten nog wat langer te blijven, mits ik mijn verantwoordelijkheid nam om het leerproces waar ik in zat, door te maken. Ik snapte het niet helemaal, maar ze is toch gebleven.
We waren nu weer op die plek, alleen stond Tinky aan de andere kant van het meertje, tussen de bomen - heel rustig en (bij gebrek aan een beter woord) ‘majesteitelijk’: groot, sterk, trots, rustig. Ik ging naar haar toe, we knuffelden elkaar. Ik vroeg nog: Je gaat toch nog niet dood? Ze lachte, dat had ik nog nooit eerder bij haar gezien en ze schudde haar hoofd. Een zonnestraal viel over haar heen. De lucht was gevuld met liefde. En ik was opgelucht: ze bleef voorlopig nog bij mij.
De laatste week van haar leven maakte ik me steeds meer zorgen. Ze ademde met moeite, ze ging steeds slechter eten, ze sloot zich af van de wereld om haar heen, ze had een vast plekje gevonden achter de grote uitloopstal. Ze reageerde nog wel op mij als ik kwam. Ze vond het fijn als ik haar wat verlichting probeerde te geven. De dierenarts is tweemaal geweest. De allergie was uitgelopen op een astma-aanval waar ze niet uitkwam. Ze kreeg sterke medicijnen die niet echt hielpen. Haar bloed was goed. Ze had geen koorts. De dierenarts was positief, hij gaf andere, sterkere medicijnen, die laatste dag. Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan. Ik was zo moe, ben op de bank gaan liggen en werd om 16.00u met schrik wakker.
Nog geen uur later werd ik gebeld: Ze is dood! Tinky is dood! Goede vriendin en staleigenaar werd bij thuiskomst opgewacht door vier hinnikende paarden, was gaan zoeken en had haar gevonden. Ik ben in de auto gesprongen en naar haar toe gereden. Ze lag midden in de rijbak. Voor zover we kunnen reconstrueren is ze van de uitloopstal naar het midden van de rijbak gelopen, is ze gaan liggen en heeft haar laatste adem uitgeblazen. Ze was nog warm.
Als ik dit schrijf, leven we een paar dagen later. Ik ben dankbaar voor alle warmte en liefde die ik ontvang van de mensen om mij heen. Iedereen die mij kent, weet hoe belangrijk Tinky voor mij is. Wat we voor elkaar betekenen. Hoe we elkaar door moeilijke tijden hebben geholpen. Tinky was mijn steun en toeverlaat, mijn anker, mijn boeddha, mijn troost, mijn gids en mijn coachmaatje. Ze zorgde voor regelmatig en structuur in een periode dat ik die kwijt was. Bij haar vond ik rust, begrip en troost.
Ik vind het moeilijk om te mediteren. Door mijn pijn en verdriet heen voel ik echter ook kracht. De tijd die Tinky langer is gebleven om me door een groeiproces te helpen, heeft me voorbereid op de tijd die nu is aangebroken. Ik ben het aan haar en aan mijzelf verplicht om hier goed en sterker uit te komen. En ik kan het. Het is nog even moeilijk, maar het wordt gemakkelijker. Ik heb intussen voldoende ‘ervaring’ met het loslaten van degenen die me het liefste zijn om te weten dat het goed komt, hoe dat er ook uit moge zien. En ik weet dat als ik het weer op kan brengen om te mediteren, onze band er nog steeds is. Dat we altijd met elkaar verbonden zijn en dat ze er altijd is, alleen anders …
Tinky RIP 25 mei 2023
