Weinig problemen
Mijn coachee moet in het kader van een opleiding zelf wat sessies ondergaan. Eén van die sessies is een familieopstelling. En die gaan we samen doen.
Coachee komt uit een gezin met vader, moeder, 2 broers en zijzelf. Van tevoren heeft ze aangegeven dat ze weinig ‘spannends’ verwacht. Ze heeft al veel aan zichzelf gewerkt en het nodige al verwerkt. Ik voel tijdens de voorbereiding ook weinig ‘spannends’. Wat ik te zien krijg is een mooi groen weiland met wat kleine schaduwplekken.
Al mijn representanten zijn ervaren en daarom gaan we een blinde opstelling doen. Dat wil zeggen dat coachee niemand van tevoren vraagt om iemand te representeren om ze vervolgens op te stellen. Iedere representant gaat de verbinding aan met de energie die zich kenbaar maakt en volgt wat er gevoeld wordt. Mo heeft laten weten dat hij deze sessie een rol heeft.
Als iedereen zijn/haar plekje heeft gevonden, maak ik mijn eerste rondje. Het is opvallend dat er weinig verbondenheid lijkt te zijn tussen de gezinsleden. Moeder probeert zelfs zo ver mogelijk weg te lopen en vindt (zoals ze mij vertelt) vooral verbinding met de paarden die in de paddock naast onze werkruimte staan. Als ik overleg met coachee, herkent ze het.
Haar eigen representant zegt dat ze boos is: ze wil zo graag dat alles goed is en dat zij dat wil regelen, want dat kan zij! Iedereen moet dan wel meewerken! Ze lijkt gefrustreerd. Ik zie een traan over haar wang rollen en ja, ze is gefrustreerd, als ik daarnaar vraag. Coachee moet een beetje lachen, want ook dat klopt!
Er worden langzaamaan wat bewegingen gemaakt, voorzichtig, omzichtig waarbij vader en moeder naar elkaar toe bewegen en dan weer uit elkaar. Jongste broer en coachee vinden wat meer toenadering. Mo heeft het er druk mee. Hij loopt tussen de representanten door, schermt af, snuffelt, knuffelt, duwt, moedigt toenadering aan en geeft steun. Ik vraag en luister. Hoor hoe de één toenadering wil maar niet durft, hoe de ander niet durft te kijken, hoe weer een ander alleen observeert of het juist allemaal wel best vindt.
Uiteindelijk komt er een mooie toenadering tussen de overleden familieleden en tussen de nog levende familieleden. Maar daartussen is er ook een mooie verbinding te zien en te voelen.
We besluiten dat dit een mooi moment is om de opstelling af te ronden. Er waren weinig problemen, maar het was toch een zinvolle familieopstelling!
Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.
